Rozdział 2

- Jesteś pewna, ze chcesz w tym dalej brać udział?
- Tak, jestem pewna. W końcu robię to dla Marysi
- Musisz ją bardzo kochać
- W końcu to moja młodsza siostra
- Zazdroszczę odwagi. Ja nigdy bym tak nie potrafiła.
- Potrafiłabyś
- Nie jestem tego taka pewna.
- No dobrze. Przepraszam, Alicjo ale muszę już iść. Pod kościołem czeka na mnie mój łącznik
- Do widzenia, Martyno.
- Do widzenia
- I niech Bóg cie strzeże
- Dziękuję i wzajemnie
Lusia wyszła ze szpitalnej sali. Przed wyjściem ze szpitala poprawiła jeszcze swój beżowy płaszcz po czym udała się w stronę umówionego miejsca

- Dzień dobry- rzekła podchodząc do mężczyzny w ciemnej, zielonej kurtce.
- Witam. Panna Lusia, jak mniemam?
- Tak
- Jak się pani miewa?
- Proszę bez zbędnego gadania. Przejdźmy od razu do konkretów
- No dobrze. Doszły mnie słuchy, że hitlerowcy planują zaatakować naszych kolegów z północnego frontu. Na Pomorzu wybuchła panika
- Kiedy dojdą do Warszawy?
- Za trzy dni do Warszawy przyjedzie pociąg po jeńców
- Gdzie ich zabierają?
- Nie mam pojęcia ale wydaje mi się, że do jakichś obozów
- Doprawdy?
- Tak
- No to gratuluję, Przemysławie
- Co panienka wygaduje?
- Gestapo idzie
- Jeszcze raz pani dziękuję
- Nie, to ja panu dziękuję za te interesujące wieści
- To była dla mnie przyjemność prowadzić z panią konwersację
- Dziękuję. Do widzenia
- Do widzenia
Blondynka po pożegnaniu z łącznikiem przyspieszyła kroku. Starała się nie spoglądać w tył. Czuła, że gestapowcy podążają za nią. Zaczęła iść jeszcze szybciej.
- Stój! Zatrzymaj się!
Lusia zaczęła biec. Dawno się tak nie bała. Starała się jak najszybciej uciec gestapowcom. Jak ją złapią to dowiedzą się kim jest tym samym ujawniając istnienie PPP nazistom.
Szybko skręciła w wąską uliczkę. Nie patrzyła gdzie biegnie. Biegła na ślepo.
Potknęła się.
Upadła.
Była przerażona. Czuła, że zaraz ją dogonią, że będzie po niej.
Z jej oczu zaczęły płynąć łzy.

- Borys, tak się bałam
- Nie masz już czego. Hitlerowcy poszli. Na razie jesteśmy bezpieczni, Józia
- A co będzie jeśli wrócą?
- Zastrzelę ich
- Naprawdę?
- Tak
- Ale nie wolno zabijać ludzi
- W naszej sytuacji można. Zabili naszych rodziców
- Dlaczego chcesz walczyć?
- Nie chcę. Muszę. To mój obowiązek chronić naszą ojczyznę przed wrogami. Pragnę wolnej Polski

,, Pragnę walczyć by z obcych ramion wyrwać ją, by wolna była, by już nigdy nie załkała 

krwią"

Witam ponownie. Dziękuję za te dwa i pół(?) komentarza.
Rozdział dedykuję annie laskowskiej oraz Ewie Naxi.
Od razu informuję, że rozdziały będą pojawiały się pod warunkiem co najmniej jednego komentarza. Zapraszam Was do wciąż aktualizowanej zakładki Powstańcy oraz do zakładki Wywiad gdzie możecie zadawać pytania postaciom jak i również mi.
Pozdrawiam
1 komentarz = Rozdział 3